Σταγόνες από βάλσαμο τα λόγια του παιδιού μου!

Είκοσι χρόνια μητέρα

Σαν σήμερα γέννησα το μοναδικό παιδί μου...

Όταν άρχισε να περνά η νάρκωση άκουσα τη φωνή της μάνας μου, "έχεις ένα ροζ κοριτσάκι!"

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μια θερμοκοιτίδα και μέσα ένα μωράκι μια σταλιά που
προσπαθούσε να βγάλει τα ροζ χεράκια του από την πάνα που το τύλιγε.

Αυτή την εικόνα τη βλέπω ακόμη με τα μάτια της μάνας, όταν πάω να ξυπνήσω το παιδί μου, παρόλο που έγινε είκοσι ετών! Το βλέπω να κοιμάται και να κρατάει τα μαγουλάκια με τις μικρές χουφτίτσες του.

Ήταν πάντα ένα ήσυχο μωρό, ήθελε μόνο στοργή και τροφή για να μεγαλώσει και τα διεκδικούσε  με μια ψηλή φωνούλα σαν νιαούρισμα μικρής γάτας.

Υπάκουο και καλό νήπιο και σου έδινε απλόχερα αγάπη.

Είχα μια συνήθεια να της μιλάω τραγουδώντας και το απέκτησε και εκείνη φυσικά, νομίζοντας ότι αυτός ειναι ο φυσικός τρόπος επικοινωνίας και μια μέρα που δεν της έδινα σημασία επειδή είχα δουλειά, άρχισε να τραγουδάει θλιμμένα, 

"μαμά μου μαμά μου, πεινάω, 

πεινάω σου λέω, μα δε μου δίνεις σημασιααααά, 

γιατιί φροντιιιίζεις τα λουλούυυυδια!" 

έσκασα στα γέλια και της λέω, "βρε χαζό", θυμωμένα, "πρέπει να μου το λες αυτο για να σε προσεξω!!!", τώρα έχουμε μεγαλώσει και οι δυο μας θα σου μιλάω κανονικά και εσύ θα κάνεις το ίδιο! Και μου απαντάει ο μικρός άνθρωπος, "δηλαδή θύμωσες τώρα;"

"όχι βρε παιδί μου, απλά δεν γίνετε να τα λέμε όλα μελωδικά θα μας περνούν για τρελές", της λέω, "είσαι 4 ετών τώρα πια."

"OK MAMA", η απάντηση! "Αλλά το πρωί πως θα μου λες κουνιστή και λυγιστή πάμε για το γκαρντερί; αν δε μου τραγουδάς δε θα πάω κουνιστή!!!!"

Είχαμε κωδικούς επικοινωνίας, το πρωί ξύπναγε δύσκολα όσο νωρίς και να είχε κοιμηθεί το βράδυ, ακόμη και σήμερα της αρέσει ο ύπνος και δε θέλει σκοτάδι στο δωμάτιο, θέλει το πρωί να ανοίγει τα μάτια και να βλέπει αμέσως τι καιρό έχει έξω. 

Την ξύπναγα και και φούσκωνε τα χειλάκια σε νοερό φιλί, δεν έλεγε καλημέρα, αλλά έβγαζε το πόδι έξω, αντί για χέρι να κάνουμε πρωινή χειραψία και να φορέσουμε τη μια κάλτσα. Αυτό το κάναμε μέχρι τα 11 κάθε πρωί, μετά έπρεπε να χτυπάω πόρτα!!!

Κάθε πρωί, ήθελε να στολίζομε για να ειμαι όμορφη και να την πάω σχολείο και από την ώρα που επέστρεφε σπίτι, γύρω στις πέντε το απόγευμα, άρχιζε να με παίρνει κάθε μισή ώρα στο γραφείο τηλέφωνο, "Σε περιμένω μην αργείς", μετά από λίγο, "ακόμα δεν τελείωσες; άντε μαμαααααααααααά"

Έδινε στοργή σαν να ήταν μεγάλη γυναίκα, τις νύχτες που έκανε κρύο κουκουλωνόμασταν, μαζί στο κρεβάτι μου που ήταν "ο παράδεισος της", όπως έλεγε και βλέπαμε το μικρο σπίτι στο λιβάδι απαραιτήτως και μετά αμέσως παραμύθι και ύπνο πριν πάει καν 9 μ.μ. εκείνη νανούριζε εμένα φιλώντας με ασταμάτητα για λίγα λεπτά στο μέτωπο και μετά και οι δυο τέζα.

Τα πρώτα Χριστούγεννα τον καιρό που "έφυγε" ο πατέρας της ήταν 5 ετών, μια μέρα μέσα στο μετρό με έπιασαν λυγμοί δε μπορούσα να βρω την κυριαρχία μου, έκλαιγα γοερά και της κρατούσα το χέρι, μου λέει, "Μαμά  σε παρακαλώ μην κλαις ετσι, γιατί κλαις συνέχεια;" τις απαντάω όσο ποιο ήρεμα μπορούσα, "το δέντρο μας φέτος δε θα έχει δώρα." Σηκώνετε από τη θέση και μου λέει το μικρό μου ανθρωπάκι, "ΟΚ, όμως έχουμε η μια την άλλη, έτσι δεν είναι;" με γέμισε δύναμη το ανθρωπάκι μου ποτέ δεν ξανά έκλαψα σε δημόσιο χώρο!

Έχουμε η μια την άλλη πάντα... 

Έγινε έφηβη και μείναμε δεμένες. Όποτε πόνεσα με βοήθησε να το ξεπεράσω, αρρώστησα βαριά δυο φορές  και με φρόντισε με όλες της τις δυνάμεις. Κρατούσε την επιχείριση μας, παρόλο που εκείνη τη χρονιά είχε τις εισαγωγικές της εξετάσεις στο κολέγιο.

Την ημέρα που έμαθα ότι θα χάσω τη φωνή μου εκείνη είπε. "Όχι, δε θα συμβεί θα γίνεις καλά και θα μιλάς κιόλας." Και όταν με έβγαλαν από το χειρουργείο ήρθε και μου λέει, "Δε σου έφερα λουλούδια μαμά, αλλά σου έφερα αυτό εδώ και μου δείχνει το δίπλωμα της!" Είχε περάσει τις εξετάσεις και πήρε την άδεια οδηγήσεως με 50 πόντους χιόνι εκείνη την ημέρα, όσο εγώ ήμουν στο χειρουργείο το είχε φροντίσει για να μπορεί να έχει κάτι να ασχοληθεί για να μην έχει τη σκέψη σε μένα και χάσει το κοντρόλ.

Δεν είναι σίγουρα το μοναδικό παιδί που δίνει αγάπη στη μάνα του, ούτε είναι το μοναδικό παιδί που είναι καλό παιδί, αλλά αυτό ειναι το δικό μου παιδί !!!!!

Είναι πια η εικοσάχρονη, ένστολη μαυρομαλλούσα  με το κόκκινο καπελάκι και κόκκινα γαντάκια.

Μια περήφανη μαμά...