Δε θέλω να έχω άλλη πατρίδα

Εις τον αιώνα των αιώνων θα σε υμνούν,

την αίγλη σου ποτέ δε θα έχει άλλη

Γλυκιά πατρίδα των θεών και των σοφών

Ανάξιος να κρατήσει το βάρος μιας τέτοιας πατρίδας

Υποκλίνομαι στην σκοτωμένη Ελλάδα μας
σκύβω και φιλώ τα χέρια του Γκάτσου,του Ρίτσου, του Ελύτη, του Μίκι, του Φειδία που κέντησε μια ομορφιά και άφησε κληρονομιά αιώνων , φυλάω σε θησαυροφυλάκιο τα ονόματα του Ομήρου, του Πλάτωνα, του Ξενοφώντα,του Αλέξανδρου, του Μακρυγιάννη.

Κλαίω για όσα τράβηξε ο Κολοκοτρώνης, κλαίω για τον Καποδίστρια που τον έφαγαν στα σκαλιά μιας εκκλησιάς κλαίω για τις γριές που μαυροφόρεσαν γενιές και γενιές σε αυτό τον τόπο, κλαίω για τα παλικάρια που τρώνε τα χημικά ενώ φρουρούν τον άγνωστο στρατιώτη ,κλαίω εκεινους που χάθηκαν στα χιόνια και στη μάχη της Κρήτης,ειναι αυτοί που κράτησαν Θερμοπύλες .

Φτύνω τον Έλληνα πολιτικό,και εκείνον  τον νεοέλληνα που τον αφήνει ακόμη να καταστρέφει ότι όμορφο και άγιο είχε η πατρίδα, βαρέθηκα σιχάθηκα την κακομοιριά του και την κακορίζικη φάτσα του, την μανία του νεοπλουτισμού του, την άδεια ψυχή του.

Τελικά στάθηκε ανάξιος να κρατήσει το βάρος μιας τέτοιας πατρίδας στους αγύμναστους πλαδαρούς ώμους του και οι ανάξιοι τιμωρούνται.

Σταγόνες από βάλσαμο τα λόγια του παιδιού μου!

Είκοσι χρόνια μητέρα

Σαν σήμερα γέννησα το μοναδικό παιδί μου...

Όταν άρχισε να περνά η νάρκωση άκουσα τη φωνή της μάνας μου, "έχεις ένα ροζ κοριτσάκι!"

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μια θερμοκοιτίδα και μέσα ένα μωράκι μια σταλιά που

Ιφιγένεια η γυναίκα του κάμπου

Σαν πέθανε η συχωρεμένη η γιαγιά μου, μου άφησε κληρονομιά!

Ως Ελληνας οφείλω

Αραβικός λυγμός

Σε ένα παζάρι αραβικό, κάπου στην Τυνησία
μια ιστορία αρχινά και φέρνει ανησυχία.

Η ιντιφάντα του ψωμιού ανθρώπινο ποτάμι,
άμαχοι που φωνάζουνε πως η μιζέρια φτάνει!!

Όπλο τους έχουν τη φωνή ,τον εθνικό τους ύμνο,
το όμορφο το γιασεμί ,το αίμα ενός φίλου.

Άνιση συμπεριφορά, διαφθορά, απληστία,
στρέφω το βλέμμα μου άλλου και βλέπω τη Συρία!

Άμαχους απ' τη Δαμασκό, αιματηρές εκρήξεις
Κάιρο, Αλγέρι, Δαμασκό, ποιον να πρωτοστήριξεις .

Λαοί χορτάτοι βάσανα, λαοί χορτάτοι  πόνο
το μακελειό ξεκίνησε, το πρώτο δακρυγόνο!!

Φτωχέ λαέ μου τι περνάς και που θα καταλήξεις ;
θα έρθει πότε η άνοιξη; το γιασεμί θα ανθίσει;
και το ποτάμι που κυλά πότε θα σταματήσει;

Θα σου αφηγηθώ μια ιστορία

Θα σου αφηγηθώ μια ιστορία ......
Μαρόκο, Κάιρο , Συρία
χιλιάδες θύματα αθώα, με
σφαίρες κείτονται στο χώμα!

Η ιστορία θέλει  αγώνες, 
σαν  άγριους δυνατούς χειμώνες
θέλει το αίμα να  παγώνει
και η σφαίρα πρέπει να  σκοτώνει.

Να σου θυμίσω μια ιστορία που
γράφτηκε σε μια πλατεία,
χιλιάδες άνθρωποι φώναζαν ,
δεκάδες θύματα σφαδάζαν.

Έκλαιγαν μάνες στα σοκάκια
το αίμα έκανε αυλάκια.
Παιδιά που θέλαν λευτεριά
να χουν παιδεία και δουλειά .

Μέρες και μήνες πολεμούν
άνοιξη θέλανε να δουν.
Λουλούδι άνθησε στη γη
και εγώ θα κάνω μια ευχή
η γη ετούτη να σωθεί.

Τραχλιά βελούδινη φοράς

Το άσπρο σου πουκάμισο ,κάτω απ' το σαγιά σου
λάμπει, αστράφτει και θωρώ τον ήλιο στην ποδιά σου .

Την κεντημένη σου ποδιά,τη στόλισες λουλούδια
τραχλιά βελούδινη φοράς και φούντες στα σιγκούνια.

Χρυσές λυρίτσες στην τραχλιά στη μέση το ζωνάρι
βασιλική περπατησιά ,που είναι γεμάτη χάρη.
 
Το άσπρο σου πουκάμισο ,κάτω απ' το σαγιά σου
λάμπει, αστράφτει και θωρώ τον ήλιο στην ποδιά σου .

Σαν να ήταν παραμύθι

Σαν να ήταν παραμύθι
σαν να ξύπνησα από λήθη
σαν νεράιδα σε ποτάμια
σε μιας όχθης τα πλατάνια.

Με βαρύτιμα γιορντάνια
και βελανιδιάς στεφάνια
γιο κατακτητή γεννάω
όμως νιώθω πως πονάω .

Άλογο λευκό καλπάζει
τη Βεργίνα εξουσιάζει
τον Ελλήσποντο περνάει
και της Σάρδεις προσπερνάει
κυριεύει την Ασία ,φτάνει μέχρι την Ινδία
στρατηλάτης ξακουστός της Ολυμπιάδας γιος.

Σαν να ήταν παραμύθι
το κουκί και το ρεβίθι
έφτασε στη Βαβυλώνα και
εκεί θάφτηκε στο χώμα .

Έναστρες νύχτες

Από το χέρι με κρατούσες και κατεβαίναμε μες την νυχτιά,

διπλά στη θάλασσα και μου μιλούσες όπως το κύμα στην αμμουδιά.

Γλυκός ο ήχος της φωνή σου, αστέρια τα μάτια σου στον ουρανό

η άμμος ζεστή σαν το κορμί σου,τα δεντρά μουρμούριζαν πως σ' αγαπώ.

Έναστρες νύχτες ,φεγγάρι που λάμπει, κιθάρα μου παίζεις τα δειλινά

φωτιές ανάβεις για μένα στην άμμο θα σ' αγαπάω παντοτινά.

Σαν κύμα που σκάει πάνω σε βράχο  είναι ο έρωτας ορμητικός,

εμείς βοτσαλάκια πάνω στην άμμο,που κάνουν όνειρα και ύπνο γλυκό.

Ώρες ατέλειωτες  γλυκιά η νύχτα και εμείς περιμένουμε  τον ήλιο να 'ρθει

να απλώσει, το χρώμα του  και όλα να γίνουν πορτοκαλί.

 

Έναστρες νύχτες ,φεγγάρι που λάμπει, κιθάρα μου παίζεις τα δειλινά

φωτιές ανάβεις για μένα στην άμμο θα σ' αγαπάω παντοτινά.

 

Το τραγούδι του γάμου

Νύφη 'τοιμάζει τα προικιά,
ολημερίς υφαίνει.
Σαγιά, σιγκούνι, κέντησε
φούντες μακριές τους βάζει.

Στοίβες κάνει με μάλλινα
Σουφλιώτικα μετάξια.
Φλουριά, γιορντάνια αγόρασε
στο στήθος να φορέσει,
Γιαννιώτικα χαλκώματα νοικοκυριό να κάνει.

Μπρατσέρες ναύλωσε
ο γαμπρός να πάει να τη φέρει.
Στα αμπάρια φόρτωσε κρασί
γλυκό από τη Σάμο

Φρόνιμη κόρη όμορφη, εγώ ήρθα να σε πάρω,
γίνε κυρά και αρχόντισσα στο αρχοντικό μ' απ' αύριο.

Καράβι είμαι ταπεινό

Μες το γαλάζιο σου ουρανό, σύννεφο έγινα μικρό

και ταξιδεύω αργά, αργά σε καμαρώνω από ψηλά.

Μες τις μικρές σου γειτονιές, είδα χιλιάδες ομορφιές,